Zuchtmoeder

Als je kinderen hebt weet je dat ze af en toe ziek zijn. En dan zijn ze echt heel zielig. Echt waar… Maar waarom is dat altijd als je vlak voor een deadline zit, zelf ook al niet lekker bent en de dakgoot lekt zodat je bed vol plassen ligt? En waarom zijn ze dan ook alle drie tegelijk geveld door een hardnekkige buikgriep zodat de twee aanwezige emmers niet voldoende zijn en de net aangeschafte pan de ergste schade moet opvangen? Oke, ik geef het toe; ik ben geen Zuster Clivia… Na de vierde verschoonsessie raak ik geïrriteerd. En typen met één hand omdat mijn andere hand met natte lapjes in de weer is, is ook geen aanrader. Steeds harder ga ik zuchten en proberen toch te werken en te moederen. Tot ik letterlijk ontplof. Na het opvegen van de scherven van drie borden en een kopje ziet de wereld er weer heel anders uit. De opluchting na het uiten van pure agressie is overal voelbaar. Eén welgemikte zwaai en ik ben van een zuchtmoeder weer een moeder die aait, zingt en zonder te klagen de volgespuugde emmertjes verschoont…