Hoe snel vergeet je je eigen puberteit. Tenminste ik. Toen ik twaalf was, schreef ik mijn dagboek (en ik citeer letterlijk) : als ik ooit moeder word, ga ik nooit zo gênant doen. Ik schaam me dood. Ik wil zelf beslissen wat ik doe. En ZE moet niet zo belachelijk doen… Tot zover dit inkijkje in mijn, overigens zeer gelukkige, jeugd. Maar moeders zijn nu eenmaal bemoeials. Dat weet ik inmiddels uit eigen ervaring. Alleen naar de stad met een vriendin? Ik kijk mijn dochter van tien met opgetrokken wenkbrauwen aan. Ben je helemaal gek geworden? Mascara op naar school? Je bent pas een kind. Om tien uur naar bed? Wat denk je wel! Ach het leven voor mijn dochter is geen pretje. Ik vind mezelf nog een jonge (nou ja, van geest in ieder geval) hippe moeder. Maar zij kijkt naar mij met een van afschuw vertrokken gezicht. Doe niet zo gênant, is haar meest geliefde uitspraak tegenwoordig. Terwijl ik denk dat ik grappig, belangstellend en begripvol doe. We kijken dus wat anders aan tegen het leven, dat is duidelijk. Maar als ik haar dan ‘s avonds kom instoppen en ze ligt met haar oude versleten knuffel in haar armen, kan ik het niet laten zachtjes even te juichen. Gelukkig; ze lijkt nog een heel klein beetje op mijn eigen, lieve schatje dat van mij eigenlijk niet groot mag worden…
Trots. Ja echt! Loop ik in de boekhandel, ligt daar het boek Tien maal Top dat ik de laatste twee maanden geredigeerd heb. Niet geschreven, wel herschreven. Dus toch een beetje van mij… Een uitgave over Topvrouwen. Die zijn in ons land namelijk nog steeds een uitzondering. Het is echt gênant dat Nederland onderaan de wereldlijst bungelt als het gaat om vrouwen aan de top. Daar moeten we met z’n allen iets aan doen. Vandaar dit boek. Tien interviews die motiveren en inspireren.Verhalen van vrouwen die met humor en vastberadenheid hun eigen weg gaan en uitgaan van kansen en kracht. Een onderwerp dat ook raakt aan mijn eigen leven. De eeuwige zoektocht naar een ideale balans. Moeder, vrouw en ondernemer. Leuke vriendin, goede kok en leesmoeder. Een ondernemende freelancer, een creatieve tekstschrijver. Veel bordjes om hoog te houden. Iedere dag is dus weer een uitdaging. Maar dat is het leven, het leren van steeds weer nieuwe dingen. En zo weer groeien en vooruitgaan…
Kopje espresso, croissantje, krantje… en dan op naar het prachtigste dakterras van heel Utrecht! Uitzicht op de Dom en weidse blikken over deze mooie stad. Deze luxe plek is sinds kort Mijn Kantoor. Na lang wikken en wegen toch weg van de keukentafel, weg van was en warboel. Op naar schoon, strak en chic! Een pand delen met andere ondernemers. Creatievelingen, eenlingen, denkers en doeners. Allemaal met behoefte aan een eigen plek. Met als meerwaarde aanspraak, nieuwe inspiratie en ideeën. Met als extra features heerlijke koffie, fantastische vergaderruimtes, prettige werkplekken en als slagroom op de taart Een Dakterras in hartje stad met loungebanken en een gevulde bar! Ach het leven van een ondernemende tekstschrijver is zo slecht nog niet! Kom eens kijken… www.igluu.nl
Als je kinderen hebt weet je dat ze af en toe ziek zijn. En dan zijn ze echt heel zielig. Echt waar… Maar waarom is dat altijd als je vlak voor een deadline zit, zelf ook al niet lekker bent en de dakgoot lekt zodat je bed vol plassen ligt? En waarom zijn ze dan ook alle drie tegelijk geveld door een hardnekkige buikgriep zodat de twee aanwezige emmers niet voldoende zijn en de net aangeschafte pan de ergste schade moet opvangen? Oke, ik geef het toe; ik ben geen Zuster Clivia… Na de vierde verschoonsessie raak ik geïrriteerd. En typen met één hand omdat mijn andere hand met natte lapjes in de weer is, is ook geen aanrader. Steeds harder ga ik zuchten en proberen toch te werken en te moederen. Tot ik letterlijk ontplof. Na het opvegen van de scherven van drie borden en een kopje ziet de wereld er weer heel anders uit. De opluchting na het uiten van pure agressie is overal voelbaar. Eén welgemikte zwaai en ik ben van een zuchtmoeder weer een moeder die aait, zingt en zonder te klagen de volgespuugde emmertjes verschoont…
Is dat nou oud of jong? Of ergens ertussenin… Deze week werd ik middelbaar genoemd. Dat was toch wel even schrikken. Dat past bij rimpels, verzakkingen en aftakeling. En zo voelt 43 gelukkig niet. De bloei van mijn leven is ook wat optimistisch geformuleerd. Ach ja, what’s in a number, hou ik mezelf voor. En daarbij, nooit te oud voor een nieuwe mijlpaal. Dus vandaar mijn verjaardagskado aan mezelf; een site van mijn eigen bedrijf!
Driewerf hoera. En nu snel champagne…
Mijn eigen website was jaren niet meer dan een visitekaartje. ‘Ik ben ermee bezig!’, riep ik steevast als mensen me vroegen waar de inhoud bleef. Iets hield me tegen om er écht mee aan de slag te gaan. Smoezen genoeg, laat dat maar aan mij over… Daarnaast is het onder de loep nemen van een ander altijd makkelijker dan echt kijken naar jezelf. En, ik geef het toe, ik was ook gewoon bang. Tekstschrijven is mijn vak, dus de woorden op mijn site moesten de perfectie benaderen. En ja, daar heb je tijd voor nodig. En tijd is nou net het enige dat ik niet in overvloed heb. Mijn aandacht moet gaan naar mijn klanten en relaties, dacht ik. En zo hield ik mezelf jaren sudderend op de achtergrond. Maar het knaagde wel. En vorige maand was het ineens genoeg. Verdorie, dacht ik in een overmoedige bui, als ik mezelf en Schrijflust serieus neem, pak ik ook de communicatie professioneel aan. Ik ga nu eens doen wat ik een ander altijd adviseer. Ik zet mezelf neer. Ja, ook in de virtuele wijde wereld. En ja, dus ook zichtbaar voor iedereen.
Nu is het dus eindelijk zover. De geboorte van mijn eigen site! Na vier jaar ‘onvindbaar’ te zijn geweest, kom ik naar buiten. Hallo wereld, kom maar op!
Al jaren schrijf ik webteksten voor anderen. Voor bedrijven, instellingen en organisaties verwoord ik hun missie, doel en werkwijze. Ik vertel eigenlijk gewoon wat ze doen, hoe ze het doen en wat ze kosten. Deze teksten moeten passen bij de klant. De toon moet kloppen, de kleur, de uitstraling, de woordkeus. Een website is voor mij een weergave van ‘hart en ziel’ van de organisatie. Altijd zoek ik, in de aanloop naar de klus, naar uniciteit, waarachtigheid en eigenheid van de klant. Juist die aspecten krijgen nadruk in de communicatie. Alle onderscheidende factoren zijn voor mij, en ik denk dus ook voor bezoekers van een website, interessant.
Deze zoektocht is het boeiendste deel van mijn werk. Het lijkt op ‘daten’. Op een soort snuffelstage. Ik mag ruiken aan een club mensen. Kijken in de keuken. Horen hoe ze praten. Ik krijg inzicht in structuren en patronen. Maar ook word ik geconfronteerd met wensen en dromen. En daar mag ik chocola van maken. Wat een heerlijk vak!
Maar nu ben ik zelf aan de beurt… Mijn website kreeg vorm en kleur. Het wachten was op de inhoud. Wat een worsteling! Wie ben ik, wat wil ik en waarom? Vragen hielden me uit mijn slaap. De lat kwam steeds hoger te liggen. Verwarring en onzekerheid sloegen toe. Lili, mijn oudste dochter van zeven, zag mijn ge-urm en zei heel wereldwijs: ‘Doe gewoon. Begin gewoon. Schrijf gewoon. Dat kan je toch goed?’ En ze heeft gelijk. Iedere reis begint met de eerste stap. Alleen nadenken over het lopen overbrugt geen kilometers. Soms moet je gewoon gaan…
